Fonologie
Het klanksysteem van het Farsi kent slechts 6 klinkers, waarvan 3 voorklinkers, namelijk [i], [e] en [æ] en 3 achterklinkers, namelijk [u], [o] en [ɑ]. Daarbij kent het Farsi 23 medeklinkers, waarvan 21 vergelijkbaar zijn het met Engels. Het klanksysteem van het Farsi is dus niet heel verschillend van het Engels en Nederlands (Rohany Rahbar, 2012). Wel zijn er klankparen die in het Nederlands voorkomen, maar in het Farsi niet. Met name in de klinkers zijn hier verschillen in te zien (van Veen et al., 2012). Deze worden weergegeven in onderstaande tabel. Zoals in de tabel te zien is, kent het Farsi vergelijkbare klankparen wanneer het gaat om medeklinkers, maar veel klankparen in de Nederlandse klinkers worden in het Farsi niet teruggevonden.
In het Farsi ligt de klemtoon (bijna) altijd op de laatste lettergreep van het woord. Dit is verschillend met het Nederlands, waar de klemtoon meestal op de voorlaatste lettergreep ligt. Ook kent het Farsi slechts zes mogelijke syllabe-structuren, namelijk: V, VC, CV, CVC, VCC en CVCC (Hossein Keshavarz & Ingram, 2002). De meeste woorden in het Farsi zijn bi-syllabisch, terwijl multi-syllabische woorden het minst vaak voorkomen. In het Nederlands zijn, in tegenstelling tot het Farsi, veel meer syllabestructuren mogelijk (Shooshtaryzadeh & Stemberger, 2022). |